Evvel zaman içinde kalbur saman içinde , şehirlerin birinde bir tüccar yaşarmış. Bu tüccarın bir tanecik kızı varmış. Kızının adı Akçicek imiş. Bir gün tüccarın işi gereği çok uzak yerlere gitmesi gerekmiş. Ama küçük kızını bırakacak kimsesi yokmuş.
Akçiçek ‘Baba sen bir yıllık yiyecek bırak. Kapının önünü de taşla ördür. Dadım ile birlikte evden hiç çıkmayız. Sen de bizi merak etme.’ demiş. Tüccar eli mahkum kızının dediğini kabul etmiş.
Akçiçek’in evde kapalı olduğunu padişahın oğlu işitmiş. Kızı çok merak etmiş. Kendisi tanınmamak için yaşlı bir kadın kılığına bürünerek eline de pekmez almış ve taşla örülü evin önüne gelmiş.
-Pekmez satarım , gönüllere sevinç katarım , demiş. Kız bu sözleri duymuş. Babası da eve pekmez almayı unutmuş. Yalnızlıktan sıkıldığı için de kapının önüne gitmiş ve pekmezciye seslenmiş.
-Pekmezci anne. Damın üzerine çık. Pekmez ver , masal anlat , demiş.
Pekmezci anne kızın dediğini yapmış. Padişahın oğlu pekmezci anne kılığında iken bile kıza gönlünü kaptırmış. Akçiçek de onun masallarından çok hoşlanmış. Artık her gün pekmezi eve geliyor aynı zamanda masallar dinliyormuş. Akçiçek de pekmezci anne olarak bildiği padişahın oğluna kalbinden geçen arzuları anlatıyormuş. Babasına kavuşmak ve pekmezci anneyi tanımak en büyük hayali imiş.
Akçiçek’in babası nihayet evine dönmüş. Oğlunun gönlünden haberdar olan padişah , Akçiçek’i babasından istemiş. Tüccar bu duruma hem şaşırmış hem de çok sevinmiş. Ama Akçiçek pekmezci anneden ayrılacağı için üzülüyormuş.
Düğün günü gelmiş , çatmış. Kızın yanına padişahın oğlu gidince , kızı ağlar bulmuş. Niye ağladığını sormuş.
Akçiçek :
-Ben pekmezci anne olmadan yaşayamam , demiş. Şehzade gülerek ‘ Bundan sonra hep onunla birlikte yaşayacaksın. Çünkü pekmezci anne bendim Akçiçek’im ‘ demiş. Olup biteni Akçiçek’e anlatmış. Her şeyi öğrenen Akçiçek ile şehzade evlenip , mutlu bir hayat sürmüşler.
